Haminne Şiiri - Orhan Çakay

Atatürk Parkının içinden geçiyordum. 7-8 metre kadar öteden bana doğru gelmekte olan, 70-75 yaşlarında, yüzünde yılların çizgilerini taşıyan bir hanımefendi dikkatimi çekti. Yürüyüşe çıkmış olmasına rağmen şık,temiz ve zarif giyinmiş, boynuna rengarenk bir fular bağlamış, makyajı ve boyalı kızıl saçlarıyla hayatı bir genç kız edasıyla yaşamaya çalışıyordu. Bu şiiri yazmaya orada başladım. Fakat şiiri bitirmem birkaç ay sürdü. Bir gün yolda aynı hanımefendiyi kocası olduğunu tahmin ettiğim 80 yaşlarında bir beyin koluna girmiş, yürüyüş yaparken gördüm. Kendilerini nazikçe durdurarak yazdığım şiirden bahsedip hediye etmek istediğimi söyledim. Hanmefendi heyecanla mutluluğunu ifade etti. Ama kocası torunu yaşındaki beni kıskandığını belli eden bir tavırla, 'Başka bir yerde karşılaşınca verirsin.' dedi. Haminne'nin alelacele teşekkürüyle yürüyüp gittiler. Haminneyi bir daha hiç göremedim. Yaşıyor mu bilmiyorum. Bu şiir de yanıma kâr kaldı.