Hamam Böcekleri Şiiri - Bekir Dalkıç

Hamam böceleri, hamam böcekleri,
Her tarafta geziniyorsunuz irili ufaklı.
Basmışsınız evi, yemişsiniz yerdeki bütün yiyecekleri.
Banyo da, mutfak da, salon da, koridorda.
Girmişsiniz bütün aralıklarından, deliklerinden.
Hayatınız inadına, yaşamak için uzun ömürlü.
Üzeriniz tozlu, unlu, kömürlü.
Sizi ezsem anlarmısın ezildiğinizi?
Kapatsam kavanoza ekmeksiz, susuz, havasız.
Ne zaman farkedersiniz kessem kellenizi?
Anlarmısınız esirliğini?

Hamam böcekleri, hamam böcekleri.
Kuytularda saklanıyorsunuz, bekliyorsunuz geceyi.
Oysa güneşe çıkmak için almanıza gerek yok izin.
Toprak sizin, ağaç sizin, su sizin.
Yanmasını beklemek neden tavandaki ampülün.
Aralık bulunca kapıyı, bacayı, pencereyi.
Esiyor güney rüzgarları bakın.
Güneş dimdik bakıyor, şiirler okuyor sıcacık.

Hamam böcekleri, hamam böcekleri.
Hamam böcekleri uzun yaşıyor.
Kafasız da dolaşabiliyorlar.
Kazasız, belasız, üşümeksiz, koşmaksız.
Tasasız, uçurumsuz, manzarasız.
Ayakta uyuyorlar gündüzleri,
Ayak uyduruyor fabrikalara, karargahlara, ocaklara.
Konuşmak yasak, durmak yasak, gülmek yasak.
Vakti gelmedikçe, yaralanmak, ölmek yasak.
Eti yenilmez, sütü içilmez.
Ayrımsız, farkedilmez.
Sessiz, sedasız, gıdasız gidiyorlar işlerine,
Açsa da karınları, suçsa da yaşamak, geçse de zaman.
Ayrılıksız, vefasız, vedasız ölüyorlar.