Hamal Şiiri - Altan İlhan Arslan

Olmadı…
Yine mahur bir akşamın
İsraf edilen saatleri sonunda
Her zamanki gibi güneş berrak
Sımsıcaktı yüreğime dolarken
Issız ve soğuktu aklımın durduğu yer
O anlar ağladığım dakikalardı
Bir başına ve sadece kendi soluğumdan başka
Yoktu yanımda varlığını hissettirecek
Solgun ve kusmuş duvarların arasında bir ses.
Ne kadar eğildim ne kadar büküldümse
Kırdıkça gururumu azalttıkça haysiyetimi
Güneşe serilmişti içimdeki ben
Yetmiyordu kadere, aldıkça
Hep daha, daha istiyordu…
Kalmadı…
Tüketilmiş bir hayatın
Her türlü acıya eyvallah diyen
Her hastalığa sünger edilen
Yumru kadar bir kalp bir tek hücresi
Bir günü kaderine lanet etmeden geçirse.
Kendime!
Kendime sitem ediyorum, bin defa soruyorum
Benim senle ne kavgam var?
Neden?
Bin adam bir adam olsa bir adam sırtına vurulurmu?
Daha doğduğum gün yazılmış anlıma
Bu hamal olsun ömrü taşımakla geçsin
Acı ve ızdırap vurulsun sırtına…