Halo Şiiri - Özdemir Aydın 2

Mevsim ıhlamur kokusu
Bu şehirde son günlerim,
Birgün bir akşam üstü bavulumu alıp sessizce gideceğim.
İyi sandıklarımı gözümde öldürdüm,
elimle tek tek gömdüm.
İnsan biraz umut, biraz mavi olmalı.
Biraz gün olmalı üşüyen parmaklara,
Yorgun dağınık ak'lara.
Bizim buralarda hayatta kalmak zordur Halo,
Kar diz boyudur.
Zemheride ;
Sabah güneşini görmek,
Baharda toprağı koklamak gibidir.
Cam kenarında çok donmuş kuş gördüm.
O zamanlar çocuktum,
Kuşların neden donduğunu büyünce
öğrendim, gördüm.
Ne bileyim bee,
Bende bir şekilde öldüm,
Birgün bir akşam üstü bavulumu alıp sessizce gideceğim,
Ben gidince bu şehire bahar gelir, çiçekler açar.

Mevsim ıhlamur kokusu,
Bu şehirde son günlerim,
Birgün bir akşam üstü bavulumu alıp sessizce gideceğim.
Bu şehir ölüm kokar,
Sokakları kan kusar,
Bense dehlizlerine akarım,
Yarım kalan bir hikaye.
Bir meneviş tarlasından geçer yolum,
Arkam sıra menevişler ağlar.
Üstümde uçuşan kuşlar,
Bir nefes toprak,
Bir avuç gülen ülkeler.
Münkir bir hüznün devrik cümleleriyim.
Ben toprağa insan ekerim Halo,
Işğın sürer,
Çiçek açar,
Boy verir.
Bahar gül kokar,
Yürek hüzün kokar.
Birgün bir akşam üstü bavulumu alıp sessizce gideceğim,
Benden sonra bahçeler güller açar.