Hallerim bu can Şiiri - Mehmet Kesici

Hal diyordun ya sevgili, hallerin nasıl?
Avuçlarım demiştim ben, bak..anla!
Kabarcıklarım var hala, öbek, öbek.
Emek yazan çizgilerim.!
Ezgilerim derinlerden söylenir yine
Sazım vurur tellerine inceden ince
Yürür geceden duygumun seli
Bir deli çıkar dağlar başına
Kurşunlar sıkar göğün taşına
Vurulur yıldızlar tek tek
Kanar mavi kızılımsı
Yağar karalar
Karları beyaz sanırlar...

Karalar ki, yürek korunda ıs, duman
Buram buram, hasret kokar
Sen tüter gözlerimde.
Sevdan doğar küllerimden yeniden
Savrulurum seherimde yel ile
Ben yine oluyorum uçarı
Oynuyorum bir kaçağı.
Bir tutsağı yüreğinden, deli ve çılgın
Kopar pas tutan zincirimin eklemi
Tapar, in ve cin sevdama
Konar melekler omuzlarıma
Her cam’a sen
Perdeler de kıskanırlar...

Ve ben, dönemem de sokağıma nedense?
Ve bölemem hayalleri bir türlü
Bir kötü huylu hastalık mı bu?
Öyle ise, nedendir ki, ölemem?
Gömülemem yüreğine bir ışık gibi
Bir âşık gibi, ey sevdalı yar!
Neden hep önümde duvar?
Neden hep çarpar kayalara kaderim?
Beterim işte, bin bir beterim
Sanma yeterim yalnız başıma
Her damla yaşımla düşer gün
Biter ömür sensizlikte.
Sessizlikte çare değil isyanımı bastırmağa
Çığlık çığlığa yüreğim
Duy meleğim duy
Bul beni can..cananıma ihtiyacım var...!

21–4–2009