Japonya’da dördüncü yüzyılın sonlarıydı
Nintoku Japonların İmparatorlarıydı
Bir gün çıkarak baktı sarayın kulesine
Dikkatle göz gezdirdi halka ve ülkesine
Ülkedeki evlerden çıkan bir duman yoktu
Anladı ki halkı aç, hem ihtiyacı çoktu
Hemen ferman çıkarttı: “Vergi alınmayacak,
Herkes üç yıl boyunca kendine çalışacak.”
Saraydaki herkese izin verdi bu yüzden
Onlar da kursun diye kendilerine düzen
Üç yıl gelip geçmişti, İmparator kuleye
Çıkarak baktı yine halkı nasıldır diye
Şehirdeki her evden duman yükseliyordu
Halk gülüp eğleniyor ve mutlu oluyordu
“Artık zenginiz” dedi çok sevdiği eşine
Mutluluğu eşinin gitmedi hiç hoşuna
Üç yıl boyunca saray çok bakımsız kalmıştı
Kimse çalışmadığı için harap olmuştu
Eşi gösterdi ona çürüyen tahtaları
Bakımsız bahçeyi ve dökülen sıvaları
“Yüce İmparatorum, sizce zenginlik bu mu?
Koskoca saray için bu yaptığın doğru mu?
Sen üç yıldır bu halktan hiç vergi almıyorsun
Sonra bu halimize zenginlik mi diyorsun?”
Nintoku’nun yanıtı akıllardan hiç çıkmaz
Böyle bir söz üstüne başka bir söz bulunmaz:
“Halk fakirse sarayda yaşasak da fakiriz,
Halk neyse Devlet odur, budur bizim fikrimiz.”
Ankara, 07.09.2021, 16:28
Kayıt Tarihi : 7.9.2021 16:31:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!