Halk Düşmanlarına Şiiri - Ömer Liman

Boşaldı avanenin netameli yal kabı,
Dolacakmı bakalım, evladü iyal kabı.

Verildi cümle şerrin, yed-ine hak payesi,
Zahir oldu anların, şecere-i mayesi.

Ehl-i Zevk-i zevalde, tükendi cuş-u huruş,
Bir günde müflis oldu, sahib-i sam-ı kuruş.

Hemdemi divaneye divane refik oldu,
Beşeri biçareye ilahi tevfik oldu.

Bil umum desiseyle, çalınmıştı, minare,
Anlaşılan odur ki, dokundu zülf-ü yare.

Sert oldu palancıya, kahr-ı çifte-i himar,
Fevt eyledi meflucen, ayılmaz ayn-ı humar.

Kimi canib-i şimal, kimi ehli sakalib,
Kimi mağrib-i galat, urbani, ehl-i salib.

Nal-ı kırat söküldü, kayıp oldu eğeri,
Kimi yenden yaralı, ulumakta diğeri.

Nısf-i aydın hacivat, sekti düzen ayağı,
Güttüğü karagözden, ahz eyledi dayağı.

Hun-i fem-i timsahın yaşlıdır, ayn-i pak-i,
Sicmi nısf-i barizde, zahir oldu helaki.

Sept-i ben-i israil, ol mağrib-i avradı,
Sindi gayz-ı galizi, söndü şem-i muradı.

Hafriyat-ı enkaza teavünü çare od,
Meded ey şemsi zuhur, ihsan eyle pare od.

Yunus demezmi hoca, istersen var bin hacca,
Aklında kıllet varsa, vuslat varmaz amaca.

Dünya, ukba vaadi, efsun ile tutmadı,
Çaldı silleyi millet, ayaküstü yatmadı.

Saadetler nedamet oldu, rey ikibuçuk,
Şişti ayn-ı müezzin hocanın rengi uçuk.

Dokuz onda dokuzla doğru döndü yalana,
Hamletmez oldu millet, yazık oldu palana.

Nısf-ı arz dar olmalı, bahçede devlet olmaz,
Hane-i bicveanda rahmet-u şefket olmaz.

Kıyılarda kurulan haneyi seller alır,
Savuranlar savrulur, varlığın yeller alır.

Bilmem nerenin yolu bilmem nereden geçer,
Her gün fırtına eken bir gün kasırga biçer.

Biride var ki zahir, değmez an-ı teşhire,
Bir galiz rayihayı borçludur, teneşire.