Sevginin ne olduğunu bile
Bilmeden minicik ellerle,
Resim yapan çocuklar,
Sevginin sözcüğünü,
Anlatmaya çalışır gibi
Resim yapan çocuklar….
Sevgilerimi paylaştım.
Anılarımı anlattım.
Sonra hüzünlenirdim.
Sessiz ağladığımda oldu
Bu oda da
Bir zaman geldi
Süzülüverdi gözlerimden yaşlar.
Nesini sevdim ki bilmem
Neyin vardı sevilecek senin
İstanbul...
Kız kulesi dedikleri taştan bir duvar.
Konuşmaz konuşsada anlayamaz
Sen kırmaktan çekinmezsin
Kolay sanırsın her sevgiyi
Çünkü sen, günlük gönüllerdensin
Kan ağlayacak kalbin zalim.
Neyseki görmeyeceğim
Gideceğim geçmişin senin olsun
Bu diyardan göçeceğim
Hiç hatırlamayacak anıları ve seni
Artık üzülmeyeceğim gamsız...
Ruyaları hayra yormayacağım
Sen hiç ay ışşığında
Seyrettinmi yanlızlığını
Sen hiç karanlıkla yüzleştinmi?
Azrail gibi çöker bogazına
kara sessizlik duyulmaz sesin.
Sen hiç hıçkırıklara
Sevgimin gölgesinde büyümüş,
Bir fidansın gülüm.
Koklamaya kıyamam ki!
Elimi tutsan,
Kırılır mısın gülüm?
İncitir seni eller,
Bitirdim ne varsa!
Hayatımda,
Bir kızağa binmiş!
Ömür yol almakta
Kurtulup gider gibi
Sensizliği anlatmak istesemde?
Tutunuyorum saçlarından,
Tamamlamaya ürktüğüm hayata.
Bir damla düşüyor,
Yüreğimin,
Sensiz kalma korkusu bürümüş,
Kederli yanına?
Tadım kalmadı desem sana
İnkar ediyorsun, sevgimi dersin
Bir sıcak gülüşünü
Yüzünden esirgersin.
Bu mudur senin sevgin?
Kırgınlığım sana değil gülüm,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!