Halilim Şiiri - Abdullah Yılmaz

Kalleş bir pusuya düştü Halilim.
Dağların efendisi, beylerbeyi Halilim.
Gözü pekti, mertti, deliydi.
Sormadı kimseye kendi yolunu Halilim.
Doğru bildiğiydi doğrusu.
Yazmadı kitabında kalleşlik.
Sözünün eriydi, güvenilirdi Halilim.
Boyun eğmeden yaşadı ömrü boyunca.
Adalet hep yoldaşıydı atıyla.
Kıyamazdı uçan kuşa, ala geyiğe.
Merhametliydi, adaletliydi, asiydi.
Dağlarla birlikte yürürdü Halilim.
Ağaçlar secde ederdi önünde.
Kurdu kuşa dost bildi sevdiklerini.
Aklına gelmezdi hain bir pusu.
Sezemedi doğa anadaki tuhaflığı.
Sular tersine akar oldu Halilim.
Kuşlar çığlık atar oldu Halilim.
Güneş korkak bulutların ardında
Bir arı vızıltısı hissetti vücudunda
Kanlar boşaldı yüreğinden.
Bilemedi Halilim doğru yola taş koyanları.
Bu dünyanın kimseye kalmayacağını.
Yamandı, kıvraktı ama kaçamadı Halilim.