Halil'in Hali Şiiri - Necati Ocakcı

Hasta yatağında, ziyaret ettim
Bana baktı- baktı, DALDI Halil'im.
Yıkılmıştı sanki; eridim, bittim
Topladı, çıkardı, BÖLDÜ Halil’im.

Dünya maişeti, zorladı onu
Bir altta, bir üstte, getirdi sonu
Gençlik günlerinden, açıldı konu
İnce tebessümle, GÜLDÜ Halil’im.

Gizli sırlarını, gömdü özüne
Neşesi, sevinci, döndü hüzüne
Bir ara bunaldı, dürttü yüzüne
Sakalından bir kıl, YOLDU Halil’im.

Kime dost dediyse, çıkarcı çıktı
Kazıklar canına, tak etti, bıktı
Bir şey diyecekti, dişini sıktı
Renkten renge girdi, SOLDU Halil’im.

Dedi artık yüküm, ağır geliyor
Herkes sık dokuyup, ince eliyor
Balık bilmese de, Halık biliyor
Uzaklara gitti, GELDİ Halil’im.

Bazen doğru yaptı, bazen yanıldı
İyi niyetiyle, aptal sanıldı
Neye el attıysa, tuşla yenildi
Hayatla güreşten, YILDI Halil’im.

Elbet her bir doğum, ecele gebe
Hayatla oynadı, tıpkı kör ebe
Kayık su alınca, vurmuştu dibe
İşte öylesine, DOLDU Halil’im.

Sordu bunca servet neye yaradı?
Sonra tıraş oldu, saçın taradı
Etrafına baktı, bir dost aradı
Yalnız başlarına, KALDI Halil’im.

Necati sevgiyle, elini verdi
Onu dinledikçe, çok şeyi gördü
Kimini methetti, kimini yerdi
Daha can vermeden, ÖLDÜ Halil’im.

07.05.2011
Necati OCAKCI