Halil’im Şiiri - Şahabeddin Erzurumluoğlu

Bir gece ansızın geldiler,
İnsan avcılar,
Kana susamışlardı.
Vicdanlarını dağda bırakıp,
Kalplerini kinle doldurmuşlardı.
Masum ve çaresiz canları
Evden teker teker çıkarıp saydılar.
Yaşlı genç ve çocuk on bir kişiydiler.
Sorgusuz sualsiz iğrenç bir infaz başladı,
Bir tarafta korkudan dilleri tutulan insanlar,
Diğer tarafta vicdanı olmayan çakallar.
Rast gele ateş açtılar üzerlerine,
Tamamdı iğrenç görevleri,
Kuyruklarını kısarak ayrıldılar köyden.
Bilanço ağırdı, on şehit vardı birde ağır yaralı aday,
Yaşayan ise hayatının baharındaki Halil,
Altmış gün komada yaşam mücadelesi,
Zaman zaman sandılar verdi son nefesi,
Köye haber uçtu mezarını kazdılar.
Dualar arşa birer birer uzandılar.
Canı veren Allah’tı ancak o alabilirdi,
Halil’e bir ömür biçilmişti,
Vakit ise gelmemişti,
Kolu şehit oldu canı kurtuldu.
Halil’im bu gün devletinin sadık memuru,
Koç gibi iki çocuğu feda ettiği protez bir kolu,
Tertemiz yüreğiyle dimdik ayakta,
Sen çok yaşa Halil’im daha cennet var bahtta...