El oluyorum kendi içimdeki kendime.
Ben, bende değilim ki ben olayım.
Umudun arkasından bakarken,
Bir çift mahmurlaşan göz kalıyor bende.
Güneş ağır ağır kaybolurken günün ardından,
Saçlarını gökyüzüne uzatmış bekleyen bulutlar,
Bakarken gözlerime,
Aniden dokundurduğu tebessümü yanaklarıma,
içimi öyle bir heyecan kaplardı ki anlatamam.
Kahvesi mangaldaydı,
Mangal gibi yüreği vardı.
Anlattığında bir kıssadan hisse,
yarınlardan fayda yok,
geleceğini bilemiyorum bile.
oysa bugünler elimizde.
isterse tutarız elinden ümidi, umudun kırılmadan.
Gözlerimden akan yaşlar,
Hüzün dolu gecenin bağrını ıslatıyor.
Bir çocuk sesi, sessizliği yırtıyor,
Aldırmadan hüzün ve geceye inat.
Sende mi aşamıyorsun engelleri,
olunca dağ gibi?
Ağlıyorken Sensiz, dokunan bir el.
Uyanıyorum tüm ağlamalardan.
Dalmışım, derin bir ağlama rüyasına,
Kimse uyandıramamacasına.
Hicranındandır, gözlerimden dökülenler,
İçimi yakan bir kor gibi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!