Güneşe aşık kardelen
Kar altında umut açarken
Bağrı yanık dağbaşından
Tüter bir duman
Dağ eteğinde
Sonbahar Hüzün Kokar Sen Olmayınca Aşkın ve hüznün mevsimidir
sonbahar.Tutkuyu dindiren, araya soktuğu hasretle aşkı sarartıp
solduran bir mevsim… Kayan yıldızların götürdüğü insanlar gibi
Zeytungözlü çocuklar
Gözlerinde umut akar, esmer tenli çocukların. Ne acılar görür, ne sonsuzluk deryasında bir kelebek olur. Sevgiyi bile yalnız başına yaşarlar. Bir başına tutunurlar hayatın bir ucundan. Nasır tutmuş elleri ile toprağı kazıyarak büyütürler umutlarını. Zeytin karası teninde, yaş olup dökülür teri. Bir umut, bir hasret ırmağında var olma mücadelesini verirler…
Burjuvada bir masal çocuğudur, batıda açlığa mahkum bir doğulu. Doğuda bir parça ekmeğe muhtaç olmuş bir emekçidir, zeytin gözlü… Âşıklar divanında bir sabidir. Asırların yaşamışlığı durur tüm kırsallarda. Zeytin gözlü tıpta çaresiz bir vakadır ne umut verilir neden umut kesilir.…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!