Küçük bir çocuk gülüyor
Yıkılmış bir şehrin
Hüzne çalmış havasına inat
Biten düşlerin kıyısında
Küçük bir çocuk gülüyor
Sen yokken
Yaralı bir kuş gibi bedenim
Savrulup duruyor her esen rüzgârda
Kime söylesem derdimi
Uslanmaz bir hastalık gibi
Aşıyor boynu mu kederim
Öyle yoğun ki duygularım sana
Bazen kontrol etmek zorunda kalıyorum kendimi
Öyle derin ki sana yüklediğim anlam
Bazen ben bile anlamıyorum bu başıma geleni
Aşk desem sevgi desem yine de yarım kalıyor
En iyisi kapatıp gözlerimizi
Zamanın bize iyi bir son yazmasını beklemek
Çünkü yalnız o
Birlikte yarattığımız sinerjiyi
Dinginleye bilir
Sanırım bu gece hiç olmadığı kadar
Yakın gözüküyor yıldızlar bana
Gözlerimi kapatıp tekrar açtığım da
Duruyor o hale karşımda
Güldüğünü görüyorum bana
sanırım seni düşünmek
kalabalıkta farklı bir sessin peşinden gitmek gibi
hareket eden nesnelerin bir den durması gibi
yalnız yağmurun sessinden ibaret bir 45 lik dinlemek gibi
bir şey
10,01,2013
Ne zaman zamanın hızlılığından dem vursak
O zaman başlıyor kendimizle söyleşimiz
Bir yanımız hep uçarı çılgın
Diğer yanımız temkinli duraksama heveslisi
Her şey ilk cümleye ve ilk atılacak adıma kaldığında
Gülmek zor olur kimi zaman
Gözyaşları akmaya karar verince
Bazen bir sıkıntı sarı verir tüm benliğini
Sanki gömülmüşündür toprağın yedi kat altına
Uzatırsın elini bir fidan gibi gök yüzüne ama
Yazacak bir şeylerim olmalı sanırım
gözlerim duvarlara yazıyor aklımdan geçenleri
konuşmak zor olmalı ki kimi zamanlar
sessizlik sarı veriyor bedenimi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!