-----Halil---- Şiiri - Nilgün Acar

H A L İ L
Yeni yaşamımın daha ilk adımında ve tamamen isteğimin dışında.Bir anlamda,mecbur kaldığım için,sadece deneme amaçlı kabul ettiğim,küçük bir çocuk girdi hayatıma.
İlk aylarda epey şaşkındım.4 yaşındaydı henüz.Ve sadece,annesinden ayrı kalmasın diye kabul etmiştim. Ve isteksizdim,katlanıyordum,bazen de sabırsızdım.
Bakıcımın-ev arkadaşımın oğluydu.Genç kadın eşinden ayrılmıştı.Sorumsuz bir adamdı.Biz karşılıyorduk çocuğun her şeyini.
Küçük bir erkek çocukla yaşamak,bambaşka bir şey. Ben,aramızda 7,5 yaş olan kızkardeşimi büyütmüştüm. Sonra unuttum tabi ki,küçük çocuk bakmayı.
Zorlandığım,isyan ettiğim anlar oldu.Sanırım, olanağım olsaydı? bırakıp giderdim.Çünkü düşünmediğim,planlamadığım bir şeydi.Ayrıca:Değişik nedenlerden,hepimiz travma yaşıyorduk.
On gün sonra,8.ay bitecek birlikte yaşama başlayalı.Ve bir süredir,ona tek başıma bile bakabileceğimi hissediyorum.Hatta,çok eminim.
Onu,o kadar çok seviyorum ki…O ise,bana sırılsıklam aşık.Beni herkesten,özellikle de,erkek arkadaşlarımdan,çok kıskanıyor.Terör yaratıyor.Ya zor sakinleşiyor,ya da ceza alıyor.
Onu büyürken izlemek,onu öğrenmek çok güzel. Onu ben eğitiyorum yavaş yavaş,annesini de.Hep birlikte değişiyoruz.Az önce,oda kapımı çaldı.”Girebilir miyim? ”dedi.Benden sakız istedi,verdim.
Baktım,minik ayakları çıplak.Usul dokunuşlarla sarıldım.Kezlerce öptüm.Boynu ve sırtı çok terlemişti. Genelde,ayaklarına bir şey giymeyi sevmez.Yumuşacık ama kesin,ses tonuyla.Gözlerinin taa içine,tatlı-tatlı bakarak.”Lütfen ayaklarına bir şey giyer misin? Ve bana gösterir misin? ”dedim.Karşı koyamadı.Hemen gidip giydi.Üzerindeki giysinin birisini de çıkarttırdım.
Ben daha sabırlı ve bilinçliyim annesine göre.Beni daha çok dinliyor.Küçücük olmasına karşın,bana karşı, aşırı duyarlı.Sanırım,tek zayıf noktası da benim.
Evde olduğu zamanlar,sabahları yanıma gelir.Bir süre,beraber yatarız.Bazen de beni yatak gibi görüp, göğsüme sokulur.”Nilgün teyze,ben seni niye bu kadar çok seviyorum? Diyor hep.Çünkü ben de seni çok seviyorum,yanıtını veriyorum.
Balkonda otururken,çoğu kez kucağıma alıyorum. Aşağı düşmesin diye.Sıkılıp,inmek isteyince:Ama nasılsa büyüyeceksin.Seni o zaman,kucağıma alamayacağım diyorum.Birazcık daha oturuyor.Sonra kaçıyor.
O zaman da dikkatle izliyorum,arkasından tutuyorum.Yaşı gereği çok hareketli.Benim gibi,biraz hiperaktif.Neredeyse,24 saat konuşuyor.Konuşmayı çok seviyor.Bazen,annesiyle birlikte isyan ediyoruz.
Yaşıtlarından çok olgun ve zeki.Süper bir yaratık. Öyle şeyler söylüyor ki,şaşırıp kalıyoruz.Zaten annesi benim yanıma gönderiyor,sorularını yanıtlamam için. Beni aşan sorularına,karşı soru yöneltiyorum.
Birkaç gün önce,arkadaşımla Jaz festivaline gitmiştim.Geç vakit geldiğimizde,Şerife’yi zor uyandırdık.”Halil nerede? ”Diye sordum hemen. ”Çaldılarsa bilmem”deyince,”Gebertirim seni vallahi. Çocuğa niye bakmıyorsun? ”diye de kızdım.Şerife,o gün biraz rahatsızdı.
Arkadaşım:”Sana bir şey olsa,Nilgün çocuğu kimseye vermez dedi.Şerife de,zaten benim vasiyetim de bu diye karşılık verdi.Evet,gerçekten de vermem.Ona tek başıma bakabilirim ben.
Geçen gece,odasının kapısından geçiyordum. Baktım,öyle tatlı,masum,güzel uyuyordu ki.Hemen cep telefonuma,fotoğrafını çektirdim.Şimdi o fotoğraf, telefonumun duvar kağıdı.Sevgilerin en güzeli.
Nilgün ACAR
06. 10. 2009 ALANYA