Haliç' ten geçerken Şiiri - Baki Sulopaşa

Dünden yürüdüm bugüne
Eyüp' ten Fener' e
Haliç' te...

Beyazlığını unutmuş taş duvarlar,
Viranlığından utanan yapılar,
Yaşamı tüketip, sönmüş ocaklar.

paslı kapılar, kilitle zincire vurulmuş,
Vadesi gelen hayatlar, içinden kovulmuş,
Göçen her yuvaya, zindanlar oyulmuş,
Uykuda gelen yangınlar, ahşabı yutmuş.

Sessiz maviliğin kıyısında, gözleri nemli,
Elinden tutup, okşasam yüzlerini,
Kışkırtsam soğuk bedenleri, yıkık estetiği;
Belli ki silkinip, atacaklar kederlerini.

Sarılsam taşlara af dilesem,
Öpsem kirlerinden, zamanın izlerinden;
Yıkıntısına çöksem, her birinin eşiğinden.
Bitmeyen hayal yetişir mi, imdada yeniden.

Çamlıca göneşiyle yıkanır burada her köşe,
Genç papatya açılmış, dağınık kemer tepesinde.
Sanırım dökülen uygarlığa, gelmiş teselliye.
Günahıma boğuldum, çarpınca Bursalı Cebe Ali' ye.

İçli bir müziğin ezgisi dolaşır havada
Mehtapta örülür yalnızlık, baykuş çığlığında.
Martılar uçuşup, güne can katsa da
Koca yaprak solmada, tarih yolculuğunda.