Haliç'te Bir Rıhtım Şiiri - Akif Güven

Gün doğmamış henüz;
Vakitlerden bilmem kaç.
Sendeliyor karanlık ve ağır gece.
Belki biraz soğuk,
Biraz da matem bu şehir.
Kapılmışım sessizliğine dolaşıyorum caddelerini,
Sokaklar homurtusuz,
Yollar yorgun, mağrur
Ben dünkü geceden soğuk, sarhoş
Şehrim yıkık çalkantılar içinde.

Titriyor yüreğimin karanlık bir yeri.
İnce bir melodiyim akşamdan kalan.
Biraz akortlarım bozuk,
Biraz da kafiyesiz, kifayetsizim

Uyan ey İstanbul uyan!
Al üzerimdeki bu acı yorgunluğu
Kederli mavi sularında boğ beni.
Bir derin kabustan uyanmış gibiyim,
Ecel terleriyle yıkanmış gibiyim.
Uyan ey İstanbul uyan!
Bu bulanık yerden al götür beni.

İki nefes bir dirhem kalmışım,
Sanki bir tabut içinde hala can çekişirim.
Yoktur yorgunluğumun belli çaresi;
Mavi bir gülümseyiştir özlediğim benim.
İstemem ne sen gel artık
Ne de İstanbulum görsün seni.

Seyrindeyim ey İstanbul,
Seyrindeyim bütün güzelliğinin.
Bu gece gün doğmadan,
Gözyaşlarım taşırmalı bütün sularını.
Efkar takınmalı gökyüzünde martılar.
Saat sabahın sıfır beşi;
Elimde yarıda bir konyak
Haliç'te bir rıhtım adı zoraki beynimde,
Düşümde bir sonbahar sabahı,
Dilimde esmer bir hasretin kederli şarkısı...
Nerdeyim, kimleyim?
Hangi zamanı yaşarım seninle bilmem,
Şimdi bu gönül penceresinden.

Uyan ey İstanbul uyan!
Al üzerimdeki kederleri
Coşkun sularında akıpta gideyim
En dibine gömüleyim
Uyan da can çekişmeden tükeneyim.
Bir kıyıya vursun acizane cesedim
Görsünler: ''işte bu'' desinler.
Yıkılmış gövdemin anlasınlar halini,
Senin gurbetliğinde gittiğimi bilsinler benim.

Haliç'te bir rıhtım adı zoraki beynimde,
Saat sabahın sıfırbeş kırkbeşi olmuş.
Uyan ey İstanbul uyan!
Uyandığını göreyim de öyle gideyim,
Gideceğim yere...