Haliç'le Hasbihal Şiiri - Barbaros Çelik

Hişşşşşşşt sessiz ol ve dinle,
Mona lisanın gülüşü,
Bethovenin parmak uçları,
Haliçin kanayan ve kaynayan suları inle,
Köşedeki anyaş,
Haberi yok........
Balıkçı çocuk,
Bilmez.........
Suya düşen balık,
Gitti gelmez,
Aklı ermez bilemez............
Sendedir bu gizli tılsım,
Aşk, keder,hüzün kısım kısım,
Bulut ağlamaz emir,
Toprak ağlar,kurur,çatlar emir,
Özlem, hasret,çelik demir,
Ama emir.
Emre itaat,
Aşkdır her ahvalimizden süzülen kıraat,
Beklemek aşk mı yahut aşk hep beklemek mi?
Sabrın sırça köşküne tuğla eklemekmi?
Neden durursun böyle hırçın,sessiz,bıkkın,
Söylesene canın neye sıkkın,
İstediğin gözyaşıysa benden Haliç,
Ağlarsam susmam susarsam ağlamam hiç,
Eğer teselli istiyorsan ama,
Diretipde yüzünü bana bakma,
Unut sinende yatan ölü balıkları,
Seyyreyle rüzgarla rakseden martıları,
Bırak aksetsin karanlıklarına minareden kopup gelen sedalar,
Bitsin içsel ve ruhsal kavgalar,
Beni boşver beni bana bırak,
Çile dersen olamazsın bana çırak,
Bende acı,
Mariana çukuru derinliği,
Güz mevsimi solgunluğu,
Gece dolunay sessizliği gibidir,
Konuştuğumu lisanıda anlayamazsın,
Kör kuyulardaki yusufların dilidir,
Hala sanıyorsanki senindir bu ızdırap,
Bu kanlı sular,
Bu yuhalamalı alkış,
Bu derin iç yakış,
Ve sanıyorsanki senindir bu hüzünlü bakış,
Sanmam sanmam,
Onların hepsi,
Suretimin senin gözbebeklerindeki yansımam.