Haliç Kocamış Bir Orospudur

İhtiyar bir sonbahar
eskirek bastonunu tıklata tıklata
son kez uğrar Haliç sırtlarına.
Etkisiz rüzgarıyla usulca dokunur
tenimin kuytusundaki duygularıma.
Pierrelotti ödünç aldığı kibritle güneşi tutuşturur.
Gözleri kamaşır Haliç’in.
Kaçmak, gizlenmek ister, utançla.
Haliç kocamış bir orospudur.
Eski günleri anarak yaşamaktadır.
Şatafatı çoktan unutmuştur.

Güneşin selamladığı insanlar
oyuna koşan çocuklar gibi
Pierrelotti’ye doluşur.
Tahta masayı tıklatan gencecik bir kız “nescafe” ister,
yanındaki delikanlı “coca cola” diye tutturur.
Vitrindeki Türk Kahvesinin içi burkulur.
Haliç gözyaşı ister ağlamak için.
Duyuramaz kimseye sesini.
Haliç kocamış bir orospudur.
Alaylı cümleler kuşanarak yaşamaktadır.
Yar dokunuşlarını çoktan unutmuştur.

Saçları lafola bağlı bir kadın
çöplerini boca eder Haliç’e.
Küçük bir çocuk elindeki poşeti dalgasızlığa savurur.
Her akşam uğrayan ihtiyar ayyaş erkencidir bugün,
aşina olduğu sulara işer durur.
Gözü açık ya da kapalı
kimse dinlememektedir İstanbul’u artık.
Sessizliğin içi burkulur.
Haliç güç ister isyan etmek için
Ama duyuramaz Tanrı’ya sesini.
Haliç kocamış bir orospudur.

(Eylül 1991)