Hali Meâl Şiiri - Necati Şimşek

İflah etmez derde düştüm bilirim
Başı taşa çalsam toprak kanıyor..
Para etmez nerde satsam kibirim
Su olup ta aksam yaprak yanıyor..

Gönüller niyazda eller semada
Yürekler kıyamda diller duada
Alınlar secdede gözler ufukta
Kutupta buz olsam yürek yanıyor..

Sabır’ı yaparken neden’e katık
Ömür’ü tüketen bedene yazık
Kabir’e giderken yüzüme çizik
Yılları anlatsam, masal yanıyor..

Tükeniyor ömür denen sermaye
Dünya yalancıdır, hayat hikâye
Bilinmez noktada bulur nihaye
Geçmişe ağlasam, asıl yanıyor

Bedenimi sarmış amansız yangın
İçimdeki öz ben benliğe dargın
Hayat dertlerimin tümüne sargın
Kaderimden kaçsam, ecel yanıyor

Gülün kokusuna engel mi diken
Bülbül figanını bırakmaz iken
Gönül bahçesinin suyunu içen
Gülleri koparsam, kökü yanıyor..

Günler aramakla geçer güzeli
Ömür hazanında döker gazeli
Sabır deryasında yüzdüm yüzeli
Ummanlara dalsam, çöller yanıyor..

Ağladıkça yaşlar tükenir gözde
Bizlerde yaşadık dünyada sözde
Sitemim kabukta, mayamız özde
Hangi göle çalsam, ümit yanıyor..

Dilimden çıkacak her bir kelime
Halimi anlatır, cümle âleme
Sizde bakın işte pür mealime
Hangi yüze baksam, ibret yanıyor..

05.07.2008
Necati ŞİMŞEK
Ankara