Halı Şiiri - Fatih Abay

Gözlerim acıyor;
Ağlamaktan değil artık,
Ağlamak geçti bizden.
Yüreğim acıyor,
Kırık ya da incinmiş değil,
Onlar da adım adım geçti, gitti bizden.
Ama bazen özlüyor insan.
Ölürcesine acılar çekmeyi,
Kalbinin paramparça edilişini hissetmeyi,
Kan çanağına dönmüş gözlerini aynada seyretmeyi.
Bir gün geliyor, öylece bitiyor,
İnsan acı çekemez, kırılamaz, üzülemez oluyor
İçi bomboş kalıyor
Ve ağlayamıyor..

Mutlu olmayı başarmak güç,
Mutlu olmayı istemek bile öyle,
Kolay bununla başa çıkmak yine de
Geçer gider bir çok insan bununla uğraşmadan,
Kafaya takmaz, umursamaz
Ama bazen mutsuz olmak da ister insan
Ağlamak, ölecek kadar üzülmek,
Mutlu olamıyorsa doyasıya
Mutsuz olmak ister insan ölesiye
Gülmek yoksa insanın hayatında, ağlamalı sonuna kadar
Kalbi çöllerde savrulmalı
Ruhu yer altında kavrulmalı
Böyle kalmamalı işte
Böyle sessiz, acısız, üzüntüsüz
Kenara konmuş eski bir halı kadar bile acı çekmeden yaşamamalı
Yaşamayı hatırlamalı insan
Yaşamayı, hatırlatmalı diğer insanlar
Gelin, üzün beni
Kırın, parçalayın, savurun her bir parçamı
Öldürün, ölecek kadar üzerek öldürün
Ama yeter artık beni alın bu kapı arkasından, odanıza olmazsa yollara serin..