Halet-i Ruhiye’m Şiiri - Gülşah Elikbank

17 Temmuz 2009

Yazan: gulsah

Kategori: Edebiyat

Etiketler:

Facebook'da Paylaş
Halet-i Ruhiye’m
İnsan bazen gecenin koyu karanlığı gibi bir yalnızlığa kapılır hani. Kalabalıklar içinde bile nefes alamayacak kadar yalnız gibi. Hiç durmadan koşsa da hayallerine yetişemeyecek gibi. Sonra ertesi gün en puslu havada yüreğinde güneşler pırıldanıverir. Halet-i ruhiyesi değişiverir insanın aşka kapılınca…

Halet-i Ruhiye’m

Aklıma sen geldin mi,

Bir sigara yakarım önce,

Ciğerlerimden başlarım kendimi öldürmeye.

Gazellerimden birinde yenilenirim belki de.

Seslerimden geçilmez olur sokağın,

Sebeplenirim sözlerinden.

Salkım saçak bir sensizlik yüreğimde uzanan,

Daha bir şiddetle yağacak sağanak bir yalnızlık üzerimize anlaşılan.

Alıp başını gitmek ister bir halin ruhiyetindeyim.

Sevdan duman olmuş doluyor ciğerime,

İşte bir sensizlik bulutunun içindeyim.

Kendimden beter bir yöndeyim,

Bir çoşup taşıyorum bir dibe çöküyorum,

Bakıyorum ki yine sendeyim.

Şafağın kızıllığının eli değmiş sanki yüreğime,
İçin için kanıyor gizlice.

Güzel bir rüyadan uyanmak gibi,

Hani açar açmaz gözlerini bir daha kaparsın,

Kaldığı yerden devam eder bazen şanslıysan eğer.

Haydi tut sen de hayallerimin bir köşesinden,

Büyüsün sığmayana dek içimize.

Dumanımın ucuna tutunup çeksin bizi de gittiği yere,

Ölmeye niyet ettin mi bir kere dört nala koşacaksın üzerine,

Ya da ölümüne susacaksın, söz söylemeyeceksin ölüm üstüne.