Halet-i Ruhiye Şiiri - Şair Hilaloğlu

Üzülme sen dalım, zerdalim
Gülmeyen felek benim,
Kırılan umutlar benim
İsyan ettiğimi duysan bile üzülme
Bu isyanlar aklımdandır bilesin.
Gönlüm sana ram olalı gülmese de
Hep sana meftundur, hep sana vurgun.
Ne vakit matlaı sen olan
Ve senle biten bir gazel okusam
Cephanesini yitiren askerler gibi
Hayallerini kaybetmiş aşıklar gibi
Yapışmak isterim feleğin yakasına
Kaybettiğim savaşların hesabını
Kazdığım her mezara gömülen
Gömüldükçe daha bir inatla yeşeren
Acılarımın intikamını almak isterim.
Fakat ne çare;
İlk önce aklım çıkar karşıma
Sonra sonu gelmez hicran vadisi
Ve aramızdaki derin uçurum.
Olur ya bir gün kapına gelirse yüreğim
Gözlerinle değil yüreğinle bak ona.

Ağlama sen perim, meleğim.
Kırılması gereken kalem benim
Hicve müstahak sözler benim
Hep güzellerde hapsederim sevdalarımı
Havsalaya sığmaz aşkların sahibi ben.
Dağlarda incinmeyen ayaklarım
Arnavut kaldırımlarda kan-ravan olmuşsa
Zemheri kışlar hüküm-ferma olmuşsa
Gönül yurdumda, fırtınalar var demektir
Okyanuslarında yüzerken sevdaların,
Dalarken girdapların, anaforların ortasına
Bir damla aşktan korkar oldu gönül.
Ah benim halet-i ruhiyem
Makbul olmak vardı yar meclisinde
Yazık maktul oldu gönül İbrahim gibi

Şimdi gülmek vaktidir, kederi at bir yana
Gönüller parçalansa da üzülme
Arada bir dön bak ardına.
Yaşanan güzellikleri
Ve gülümse hayata hatırladıkça beni.
Dünya gözüyle görmesem bile seni
Göz kırpan yıldızlar söyler gülümsediğini
“Gülü susuz, seni aşksız bırakmam”
Dedikçe dilsuz şarkılar
Hatırla beni ve yine gülümse
Gülümse ki sana gülmek yakışır.
Senden sevgi isteyen kim, cefa et yeter.
Arada bir hatırla güzel, vefa et yeter.