Halet-i Ruhiyene Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Bazen güzeldir her şey
Güneş batıdan doğsa
Buna şaşırmazsın da
Umut kaçınca gönlüne
İşte buna şaşırırsın!
Umutsuzluğun kalesinde
En umulmadık o anda
Baskın yiyince
Tüm duygular
Anlamsızlığın ortasında
Bir kez dalgalanıp
Şahlanınca umutlar
Göğsünde düğümlenir arzular
Bir nefes bir nefes daha…
Alışkın olmayınca yüreğin!
Fazlası umudun, yakar
Tutuşursun can evinden
Bu yangının alevinden
Ayaklarından başına
Teninde saklanacağın
Kara bir bulut kaplar
Gözlerin de yağmurlar
Kaçınılmaz patlamalar
Kifayetsizdir artık şarkılar..
Oysa ne toprağın zamanı
Ne de şimdi ansız uçmanın
Gelen geldiği gibi gider
Her gidenle de bir parçan
Sen tek kalırsın geride
En büyük tesellinde elinde
Yağmurdan sonra kokan
Topraktır canlandıran
Yeter ki zamanında yağsın
Çiçek çiçek açar bahar
Tüle döner kara bulutlar
Sızan her renk ışıktan
Gönlün tekrar ferahlar
Bir bilsen, her şey değişir
Zaman da değişir mekan da
Giden her parçanla gelişirsin
Durabildiğinle ayakta; hayatta
Gençmişsin ihtiyarmışsın
Geçmişsin her şeyden ne fark eder
Yedinde de yetmişinde de fark etmez
Bir hep sen değişirsin zamanla
“Halet-i ruhiyyen” işte bu anlasana!
Yüzünden anlaşılan en fazla
Gözden kalpte bir yol vardır
Bunlar hep o göğün yüzünden
Göğün kalbe her ettiğinden
Ya göğe arada bakmayacaksın
Ya da ondan yüzünü ayırmadan
Bir an bile gözünü dahi kırpmadan
Göğe bakacaksın umutların kırılmadan
Sözün özü: halet-i ruhiyene kıymadan...

Yılmaz BEKTAŞ