Halepçeden bir fotoğrafa ağıt

halepçeden bir fotoğrafa ağıt

konuş suskunluğum
açmışken ağzını ölümle
bir tek sözcükle olsa konuş
dünya çiçeklerine canlarına
bebeğim...
ölüm yüreğim benim
hangi dünyanın zulmü
yutabilir bedenini
kazındın belleğine insanlığın
kara dünyamın ak güvercini
hangi şahin pençe vurdu
ana kucağında
taş toprak ocağında
kara sefilliğine sığınıp
ah ki nice ah
seni tanımlayabilsem seni
yüreğimi kalem
acını kağıt yapıp
yazabilsem yüzlerine
suskunluğu erdem sayan
apış arası dilli ödleklere
suç ortağına faşizmin
insancıklara yani
acılardan zevk alan
romantik sefil yaratıklara
ölümü derisinde taşırken
hiç ölmeyecekmiş sananlara
kendisine dokunmayan
yılanı öpücüğe boğan
zavallı gafillere
tükür yüzlerine bebeğim
süt yerine emdiğin
ananın ciğerlerini
sen ey emeğin anası
saklamakta haklısın
şu utanç dünyasından yüzünü
yüreğimi serebilseydim
taşı öpen alnın altına
güneşi çatlatan alnının
nasıl da okunuyor asırlar
başındaki işlemeli tacında
bir kürt anası ancak
sarılır emeği bebeğine
mavzere sarılır gibi şehitliğinde
biliyorum görüntüyü kazıdın
ölümün hafızanı çıldırttığı anı
ah sözcükler
duyarsız yavan hainler
bir kez olsun yetin anlatmaya
yavrusunu ölürken gören
ölmemekte direnen ananın gözlerini
sarışını kollarını umutsuzca
dehşetli anlamayışı
dururp dururken nelerin olduğunu
neden çözüldüğünü
dizlerinin bağının
oysa o istememişti
toprakla yüzleşmeyi
umutları avuçlarında büyümekte
şavkına varmaktaydı kavganın
şimdi kanı bile akmıyordu
şu bildik sert taşlara
ne olmuştu ne
ah kansız sözcükler ah
nasıl da uymuşsun düzene
bana yoksulsunuz
Halepçe'ye yoksunuz