Halepçe’den Yana... Şiiri - Kemal Yavuz

"çekiverin dünyanızın ucundan
Halepçeli bir çocuk ayaklarını uzatarak ölecek..."

halepçe’den yana
nefessiz çığlıkların arasında
bir çok çocuk
vurulmuş
yatmakta
yaralarında pıhtılaşmış kan
karıncalar saldırmakta
karasinekler...
.
uçurtmalar
telgraf tellerinde dolanılk
uzansam kurtaracağım hepsini ya,
çocukların hepsi vurulmuş…
keşke beni ağlatmasaydın ya çocuk,
sana kağıt helva yollayamayacağım için...

bir kadın çocuğun üstüne kapaklanmış kurtarmayı ümit eder
kadını delen kurşun çocuğa da değer...
ortaya yığılmış kadın, çocuk, ihtiyar bedenler,
bunun böylesine katliam derler...

uzaktan, sanki bir gök gürültüsü
seller yıkayacak çocukları,
ıslatacak, üşütecek
güneşi iyice yakmalı,
ısıtmalı çocukları…

gök gürültüsü üstünde helikopterler...
Saddam pişmiş kelle gibi güler...
ulan atma o gaz bombasını şerefsiz
bunca insan ne eder halepçesiz..

havada bir koku var ya,
çöp kokusu mu?
elma kokusu mu?
yumurta kokusu mu?
kuş kafesinde ölüyor,
çilli tavuk kanatlarıyla örtüyor sarı civcivlerini,
bahçede koyunlar, keçiler,
Karabaş çok sessiz,
sarıkız buzağısını emziriyor son bir kez...
insanlar ölüyor...

çocuklar ölüyor ulan, çocuklar...
kim öldürüyor onları?
aşkı yaşamaktan kim alıkoyuyor?
kim iyiliğin erdeminden mahrum ediyor?
kim susturuyor türkülerini?
sen mi T a n r ı m?
böyle bir kusuru işliyor musun?
bize bile yakışmayan gaddarlıkları,
yapabiliyor musun? …
sen yapmıyorsan, bu nasıl oluyor?
Sen göz yummuyorsan bunları,
bu mezarlıklar nasıl doluyor?

çocuklar ölmemeliydi
ama,
kusursuzlukların kaynağı,
Tanrım,
senin ilahi takdirin,
karşıydı bu arzuma? ..