Halepçe Şiiri - Erhan Turan

Bir elma kokusuyla başladı her şey,
İlkin çocuklar koştu o kokuya,
Peşlerinden anneler...
Aniden bir yanma sardı bedenlerini,
Kara bulutlara bürünmüş elma kokusundan gelen...
Ve sonra geriye kalan,
Her tarafa düzensiz savrulmuş,
Yanmış, kavrulmuş masum bedenler...
Küçük, büyük, yaşlı ayırmaksızın!
Bugün her yeri elma kokusu sarmış sanki...
O gün Halepçe’yi sardığı gibi,
Bugün bütün yürekler yanmış sanki...
O gün Halepçe’de yanan bedenler gibi,
Sen bir kere yandın,
Biz yirmi yedi senedir yanıyoruz Halepçe...
Bir elma kokusuyla başladı her şey...
Ve o kokuyla bitti.
Elma kokulu ölüm sarmıştı her yeri,
Kuşlar indi yeryüzüne hüzünle,
Minik bedenleri götürmek için gökyüzüne,
Ama o kadar çoktu ki yanmış beden
Taşımak ne mümkün,
Yere yığıldı o an gökyüzünün sahipleri,
Ve gökyüzüne çıktı yeryüzünün sakinleri...

Ey Halepçe!
Ey bir hiç uğruna ölen binlerce beden!
Ey Enfal adında ganimet olan canlar...
O gün gökyüzünü saran toz bulutları gibi,
Gün gelecek her yeri saracak azap kuşları...
Ve sorulacak elbet,
Anne kucağında ölen bebeğin hesabı!..
Bugün her yeri elma kokusu sarmış sanki...
Ama insanlığa kan kokusu gibi,
Ölüm kokuyor artık elmalar
16 Mart 1988’den beri...
Bizi de bulur mu bir gün o ölümler?
Erik kokulu mu olur, artık bilemem,
Belki de portakal kokulu...