Halepçe Şiiri - Nedim Kardaş

Ezbere yürüdü sevda,koyu kavgalarda
Candan usandı içimdeki terk ediliş sevdası,
Belkide ihanet elerine bulaşmış
Belkide kader hayata verilen yemindir.
Bin asır köprülerdi şehir
Çocukluğumuzun şen şakrak,esaret zincirleriyle oynayışı
Bin asır Fırat koynunda
Denizi betimlemekte küçük yüreklerimiz
Ve Dicle olmak gibi
Annemizi kendimiz doğurmaktı,yaratılmanın kutsallığı.
Bana Halepçe’den
Koyu bir Kürt çığlığı getirdi rüzgarlar
Bana Halepçe’den gözyaşı getirdi anneler
Dört yanı sınır, dört yanı çakal yuvası
Dört yanı ölümün kokmuş çehresiyle.
Ezbere yürüdü insanlık
Ezbere yaşadı ezelden beri savaşın çocukları
Halepçe suretini verdi Madımağa
Halepçe tarihini verdi avucuna kötülüğün
Kötülük kime kaldı?
Üzerine yağmurlar yağmış tapınaklar
Keldaniden Asuriden
Türk’ten Kürt’ten
Ve hiç olmayan birlikten
Kardeşliği kanata kanata,
Yıkıyor yüzünü günahların
Yıkıyor terkedilmiş köprüleri.

Barış yakın
Yeni bir kardeş
Gökyüzünün ellerinden düşecek bir gün
Dönecek bir gün…