Hale’ye Şiiri - Mahmut Sezai Altundağ

İlk defa bir şiirimin hikayesini yazıyorum çünkü bu şiirin hikayesini bilmeniz gerektiğini düşünüyorum.. Hayat, bazı insanları karşımıza sadece dost olarak değil, aile gibi çıkarır. Cüneyt Abi ile çok uzun yıllar yol arkadaşlığı yapmamış olsakta 2 yıla binlerce anı sakladık. Onunla sadece bir dost değil, geceler boyu süren sohbetlerin, paylaşılan hayallerin ortağıydık. Balkonda içtiğimiz her çayın içinde samimiyet vardı, dertleşmelerimizde yoldaşlık… Ve Emine Abla… Kocaman yüreğiyle bana her zaman bir abla oldu. Kapısını bana ardına kadar açtı, sofralar kurdu, en güzel yemekleri yaptı. Sıcak bir ev, içten bir gülüş ve samimi bir huzur sundu bana. Kendi ailem gibi hissettirdi. Sonra bir gün, hayatlarına Hale girdi. Minicik elleriyle, saf gülüşüyle bu dünyaya gözlerini açtı. Daha birkaç aylıkken onu kucağıma aldım. O anı hiç unutamam… Küçücük bedeniyle bana sarılırken bir anda üstüme kustu. Hepimiz kahkahayla güldük. O küçücük an bile unutulmaz bir hatıraya dönüştü. Ama zaman, biz farkına varmadan akıp gidiyor. Hale büyüdü, hayat kendi yolunu çizdi, yollarımız ayrıldı. O güzel evin sıcaklığı, Cüneyt Abi ile edilen uzun sohbetler, Emine Abla’nın sevgiyle açtığı kapılar geride kaldı. Ve Hale… O minicik bebek, şimdi İstanbul'da abimin deyimiyle kavgamızın şehrinde büyüyor. Bana sadece bir hatıra bırakarak gitti. Bana, üstüme kusmandan başka bir anı bırakmadan gittin.