halbuki sen,
ağlamayı hiç bilmeyen
güzelliklerle dolu
bir hayat yaşamak istedin.
halbuki biz,
seni önce dövdük
sonra yetecek kadarını kendimize böldük
unuttuk, gittin.
halbuki o,
bizi hiç bir yerde
insanın insanı öldürmeyeceğine ikna ederken
halbuki siz,
tüm pencere önlerini insanların belleyip
güvercinleri sırtından
vurarak öldürebildiniz.
Kayıt Tarihi : 1.4.2010 19:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!