hastalık hoşluğun aynası galiba
ekmeyin tadı, merhabaların içtenliği, bitti doğaya olan aşk
sanki dünya ve ben iki uyuşmazlık kaldık ortalıkta
Azrail de yok görünürlerde
Hastalığıma inanan da yok
Herkesten bir istek geliyor sanki evim hükümet konağı
Şimdi darılma
Hep yardıma koşmasaydın
Elinde, avucunda ne varsa hep vermeseydin
Neden inansınlar
İnsanlar seni hiç hasta görmediler ki…
Halbuki ben iki defa bayılıp ölmüştüm.
Yalnızlığımdan kimselerin haberi olmadı ilkinden
İkincisi de biraz fazlaca dallanmış
Kendime geldiğimde duyduklarıma ben de inanamadım ya
Doktorlar: ”bir saate yakın ölüydün sen” diyorlar
Ertesi gün ben yine dimdik
Ben yine eski Akdora’ydım
Şimdi iş nafile
Böbrekler ölüp ölüp dirilmenin cezası dercesine
Yataktan yatağa koşturuyor beni
Utanmasam ağlayacağım
Utanmasam bağırıp çağıracağım
Utanmasam daha neler anlatacağım ya utanıyorum
Bir de bu durumda insan ölmeyi nasıl arzuluyor
Yine de yaşamak çok güzel dostlarım
Tüm anılarım bir bir dizildiler karşıma
Hepsi de gülümsediler
hepsi birer demet umut sundular
İzmirli dostumun:
“sen daha yirmi sene ölmeyeceksin! ”
deyişi geldi kulaklarıma
bir de
İstanbullu:
“sen insanları bırakıp ölemesin! ”
demişti
anılar sabır verdi sancılara karşı
tüm ilaçları falan yanımdan attım da
yaşamaya devam çıktı
en son anıdan da
böbrekler sıçratsa da dört tarafa kum
ve ben hala yaşıyorum
Kayıt Tarihi : 25.7.2009 16:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yürekten kutluyorum tebrikler
TÜM YORUMLAR (17)