Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şiirin bestelenmesi isabet olmuş. EDEBİ DEĞERİ YÜKSEK MUHTEŞEM BİR ŞİİR OKUDUM.
Sevgili Kardeşim Sayın: Hayati Dede,
Beğenerek ve saygı duyarak okuduğum çok güzel bir şiir olmuş.
Tebrik ediyor başarınızın daim olması dileklerimle birlikte sayfanıza geldim.
Güzel şiirinizin hakkı olan: Dokuzuncu tam puanı Tekirdağ'dan gönderiyorum, Lütfen kabul buyurunuz.
Kaleminiz her daim kudretli, İlhamınız eksilmesin diyorum.
Sevgi ve Saygılarımla.
Dr. İrfan Yılmaz. - TEKİRDAĞ.
Harika bir şiir okudum.Kutluyorum sayın Dedenoğlu..tam puanımla birlikte selam ve esenlik diliyorum..
Aşığım dağına taşına vatan.
Şanlı şereflidir uğrunda yatan.
Olsa da cumhura kaşını çatan.
Bitmedi çareler hala umut var.
Alkışlıyorum çok ama çok güzel ifadeler bir solukta gurula okudum tam puan ve listemde gönlünüze sağlık sevgilerr
Çok güzel bir memleket şiiri okudum. Bununla birlikte sizin kadar umutlu olmadığımı da belirtmek zorundayım. Saygılar...
Gönlüne sağlık, kalemine kuvvet Hayati Dede kardeşim.İnsanoğlu umudunu kaybederse herşeyini katbetmiş olur.Elbette umut var,elbette gücümüz çoook ihanetleri darmadağın etmeye yeter.Yeterki birlik üzere olalım bu yüce milletin moral değerlerine sıkı sıkıya sarılalım.En içten sevgi ve saygılarımla.
Aydınlık yüreğini, Atatürkçü düşünceni, şiirini ve seni seviyorum öğretmenim.
şaire ve şiire alkış diyorum..güzeldi..tşk.sevgili Hayati Dede
Eline,Kalemine,Diline,Sözüne,Yüreğine sağlık.Umutsuzda yaşanmıyor be hocam.Selam ve Sevgilerrimizle...
*Hâlâ Umut Var
Bir kol Edirne’de Kars’ta bir kolu.
Halkın kurtuluşu Atatürk yolu,
Çıkışlar engelle olsa da dolu,
Bitmedi çareler hala umut var.
Bükülmez cihanda halkın bileği,
Altı ok cumhurun ana direği,
Yoksul anaların yanar yüreği,
Bitmedi çareler hala umut var.
İlimi irfanı koyacak başa.
Halkın ihtiyacı ekmeğe aşa.
Kim olursan ol gel koşa koşa.
Bitmedi çareler hala umut var.
Sevdam var dağına taşına vatan.
Şanlı şereflidir uğrunda yatan.
Olsa da ülkeme kaşını çatan.
Bitmedi çareler hala umut var.
Hacı Bektaş’ Yunus canda kardeşiz.
Toprakta ulusta kanda kardeşiz.
İstanbul Amasya Van’da kardeşiz.
Bitmedi çareler hala umut var.
Hayati Dede
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
--------------------
Bu şiirin hikayesi:
Atatürk hayranı bir öğretmen olarak Umudu onun ilkeleri ışığında ilerlemekte görüyorum.
------------------
SİZİN GİBİ ÖĞRETMENLERE CAN KURBAN!
SONSUZ SAYGILAR...
Vasfiye ÇETİN
Kutlarım Sevgili Dost. Umut dolu güzel yüreğinize ve güçlü kaleminize sağlık. Umutlarımızın hiç tükenmemesi dileklerimle. Selam ve dua ile. İstanbuldan 10 puan geliyor.
Bu şiir ile ilgili 20 tane yorum bulunmakta