Hâlâ…senle sıcacığım baba!

Hava soğuk, esiyor usul usul…
Balkona oturuyorum ve bedenime bakıyorum karanlık gecede…
Ve ruhumu görmeye çalışıyorum/
Karşımda duran köprünün ışıltısında…
Hafifçe bir gülümseme yerleşiyor yüzüme…
Keşke diyorum keşke,
içimdeki her şeyi söyleyebilseydim,
hayatı ertelemeden yaşamayı deneyebilseydim.
Hayallerime ulaşmanın tek yolunun/
onları başlatacak bir şeyler yapmak olduğunu bilebilseydim…
Hayallerimi bitirdiğim yerde umutlara sığındım,
hiçbir şey yapmadan, yapamadan…
Sadece bekledim…
Bir umut… Umutsuz bir bekleyiş, umuda yol alan…

Geçmişimi düşünüyorum,
boğuluyorum geçmişimde, çıkamıyorum bir türlü…
Keşkelerim boğuyor beni…

Bir ses geliyor, yerler ıslanıyor yavaş yavaş…
Kendime geliyorum /
yüzümden, /
tenimden süzülen yağmur damlalarıyla…
Damlalara inat dik durma çabası veren dut yapraklarının/
coşkulu sesleri ürpertiyor duyularımı...
Ruhumun sonsuzluğuna uzanan gece,
her damlayla daha da ahenkle kıpırdamaya başlıyor...
Küçük küçük damlalar her yeri,
herşeyi kendi ahengine uyduruyor...
Her yer, her şey yağmurun ritmini tutuyor...

İşte tam bu anda sensizlikten sonraki garibanlığım geliyor aklıma
gariban kime derler Biliyormusun baba?
Bu yaşamda Sahipsiz kalmış, torpilsiz/
ve aynı zamanda sade, natürel
dışı içinden fakir, gösterişsiz /
bir de hayatın tenha bir köşesinde unutulmuş/
bir sehpa gibi,
zengin bir madenin üzeri örtülmüş toprak gibi...
yalnız tek başına
karanlıkla dost, aydınlıklarda tek başına......
garibanlık gariplik anlaşılması güç
lakin duygu bulutlarının kaynağıdır baba…
İşte sensiz ben, biz böyleyiz baba…
Tıpkı sen gibi tıpkı bize bıraktığın en anlamlı en saf miras gibi;
“Yetim, garip, gariban …”

Bu ruhla düşününce seni aklıma hatıralar üşüşüyor.
hafızamda kimi hiç silinmemecesine kazınmış, kimi sisli.
Bana nasihatlerini hatırlayınca gözlerim doluyor.
Dünyada hiçbir nasihat bu kadar anlamlı olamazdı diye düşünüyorum.
Seni yaşamama izin vermedi kader.
Öyle mükemmel öyle anlatılmaz bir adamdın ki benim için,
Bütün iyilikleri anlatırdın,
insanlığım herkesten iyiydi sayende,
çözemeyeceğin sıkıntı yoktu bu alemde,
Deli bozuğun tekiydim.
Taşkafam bir şeyleri anlamaya görsün,
paralardım ortalığı, tüm her şeyi yıkar alamazdım hırsımı.
Sen çözerdin karmaşık bir matematik problemi gibi/
Tüm sıkıntıları, kederleri, yaşamı ve hayatı…
Aynen devam baba senin öğrettiklerinle/
senin güzel varlığınla çözüyorum her ne varsa,hâlâ…

Şu an ben de yağmurun ritmini tutmaya başlıyorum,
gözlerimden süzülen damlalarla...
Kendimi gecenin karanlığına bırakıyorum hiç direnmeden...
Rüzgarı arkama alıyorum, yavaş yavaş itiyor beni...
Gözlerimden süzülen yaşlar, /
gecenin karanlığından düşen damlalarla bir oluyor...
Önümde yorgun bedenim, arkamda yıpranmış ruhum...
Yorgun bedenime dönüyorum/
uçsuz bucaksız/ geceyle dans eden/
siyahlara ve soğuklara bürünmüş bedenime...

Bir an gök yüzü yarılıyor, her yer aydınlanıyor...
İçimde bir şeyler kopuyor...
Ardından acıklı korkutucu bir ses...
Şimşek çakıyor...
Ruhumda ve bedenimde şimşek çakıyor/
kara, yorgun sularla buluştuğum an...

Şimdi hangi bulutun ardından buraları gözlüyorsun bilmiyorum.
Bugün yokluğunun üzerinden tam 464 gün geçti.
Gözümü her kapadığımda yanımda olman,/
hayatımızdan çekilen soluğunun yerini tutmuyor inan.
hayat kitaplarda yazıldığı gibi değilmiş...
hayat senin yaşadıkların, senin anlattıkların/
hayat senin nasihatlerin gibiymiş baba..
“Yetim,garip,gariban…”
hiç yüksünmüyorum senin gibi yaşamak onur veriyor bana.
Ve ben yine seninle öğreniyorum yaşamayı, hâlâ,/
lakin ders almayan çok ki şu üç günlük yaşamdan,hâlâ,
bense hiç endişe etmiyorum baba
Babaların en mükemmeli hafızamda,
Torunlarında şanslı olacak biliyorum,
hafızamda kalanlar onlara da yeter, mükemmel bir dedeleri vardı onların.

ben aynen dün gibi senin güzel ruhuma sarılmışım, /
sımsıkı, sarmaşıklar gibi,
seninle sıcacığım babacığım,hâlâ…
ve senin sıcaklığınla tutunuyorum hayata...