Hala Dimdik Başımız Şiiri - Mahir Çiçek

bir zamanlar bu şehrin en alımlısı
en heybetlisi bizler, nazarla anılırdık
çatılarımız alaturka kiremit kırmızısına
kimimiz saman sarısına kimimiz çivit’e boyanırdık
göklere uzanır çeker indirirdik bulutları
yağmur, bazende lapa lapa kar yağdırırdık
saçaklarımızdan sünerdi mutluluk damlaları.
pencerelerimizi örterdi kınalı ellerin örgüsü
göz nuru oya işlemeli dantel perdeler.
düğün olur dernek olur zelzele olur
zangır zangır sallanırdık da yıkılmazdık
hatimler indirilir löküz ışığında nurlanırdık.
kaç gelin geldi süslü odalarımızda sır oldu
kaç bebek doğdu büyüdü kimileri sünnet oldu
onlar da yaşadılar yaşlandılar birer birer öldüler
avlularımızda toplaşıp ağlaştı yakın komşu akrabalar
teneşirden musallaya salacaktan mezara
son kez vedalaşıp dualarla gömüldüler
akan su gibi gitti nice anılar bitti sevinçler hüzünler
.........
günler ayları mevsimler yılları devirdi
gün oldu mutluluktu bacalarımızdan tüten
gün oldu hüzündü akan çörtenlerimizden
gün oldu dolduk taştık düğünden ölümden
her şey gibi bizimde sonumuz geldi
önce terkedildik sonra yıkılmaya alıştırıldık.
.........
şimdilerde çoğu yerimize yaptılar dikine çok katlı dam
heybetli yapılardı öğrendik ki adı apartman
bakmayın bu yıkık halimize
yaşandı her ne varsa, kaldı içimizde
bittiğine üzülmedik yaşandı diye sevindik
bir zamanlar bizimde göklerdeydi çatımız
yıkılsak da ayaktayız hala dimdik başımız. 251014mcicek