Ah. Hala Çocuğum Şiiri - Zencefil Tekkaş

Bir gün gelecek
Bu yükü taşımayacağım artık
Sigarayı da bırakırım belki
Mutlu bir insan olmayı hak etmedim mi?
Güzel bir köfte ısmarlarım
Bol bol çikolata yerim
Hatta hiç korkmam
Demirlibahçe istasyonundan,
Tek başıma kaldığımda beni kovalayanlardan.
Belki ben de mutlu bir insan olurum
İçimdeki sen beni terkettiğinde
Dişlerimi sıkmayı değil de
Hıçkırıklarıma bırakıverim kendimi.
Babamı daha sık hatırlarım
Daha hayırlı bir evlat olurum belki
Maddiyata sürüklerim kendimi
Terkeder beni bütün kelimeler
Son kez sonsuzluğa bakmak istediğimde.
Hapsederim kendimi gözle görünene
Güven hissinin tadını çıkarırım
O gün geldiğinde göğüs kafesim daralmaz
Kitlenmez belki bakışlarım.
Hiç istemediğim bir insan olurum
Başarısızlıklarımı yeni et yığınlarına anlatırım.
Kaybolurum rutinlerin içinde
Önemsediğim pek bir şey kalmaz elimde.
Yani diyorum ki
Belki unutum seni bir gün
Hatırlamam sana dair hislerimi
Mektupları yakma devri çoktan bitti
Sadece basit bir ekrana dokunacağım
Sana yazılananları silmek için.
Aşka ilüzyon diyen asalaklardan olurum belki
Ne dersin, bir gün bunu yapabilir miyim ben?

Her ne olursa olsun,
En güzel his ne biliyor musun
Bana hiçbir pişmanlık yaşatmadın
Değersizliğin en güzel yanı da bu zaten.
Asla hayal kırıklığı duymuyorsun
Bütün beklentilerini öldürdüğün için.
Öldürdüğün için.
Ben de öğreniyorum merak etme
Büyüyorum, hala çocuğum
Bana asla küfür etme, beni hor görme
Yargılama beni, su değilim şekil almam
Topraktan gelen bir çocuğum
Tıpkı senin gibi
Senin kadar güzel değilim, gür saçlarım yok
Arkamdan ağlak deme sakın
Dağına göre kar verir O,
Benim dağım karları taşıdı evelallah
Meğer yağan kar değil çiseleyen yağmurmuş
Kızma bana
Daha çocuğum, büyüyorum.