Hâlâ Acımasız mısın? Şiiri - Mustafa Yıl ...

Bir gitmelerin vardı,
bir de kalmaların…
Yüreğimi şaşırtan acıların,
yüreğime çöken sevinçlerin olurdu…

Bir çok şarkılarda nefeslerimiz,
vardı,
bir çok kayboluşlarında,
korkularım vardı…

Seni sevmelerim,
senin için, acı çekmelerim vardı…

Hâlâ öyle misin?

Hâlâ tok sözlü,
hâlâ acımasız mısın?
Ve
hâlâ çok seven misin beni?

Ben mi?
Boş ver,
lôdoslar denizinde,
başı boş bir sandalla,
kuma çakılmak üzereyim…

Ben miyim suskun,
yoksa sen misin hasret bırakan…

Nasılsa hepsi aynı,
bu yol yürünüyor,
bazen suskun,
bazen küskün…

Unutmak bir yürek yırtılışı
ve
ben hâlâ O yokuşu, O yürekle çıkıyorum…

Yakında mısın,
veya
hâlâ oralarda mısın,
gözlemlerde bıraktığın yüreğim,
biliyor musun nerelerde?
Hâlâ
acımasız mısın,
hâlâ yoksun bırakan mısın?

Sevgiye feryat ederek konuşan mı, yoksa daha çok susan mı üstünlükle acı çeker?

Konuşarak acılarını içinden fışkırtan mı, yoksa susarak içine akıtan mı daha çok vurgun yer acı inlemelerinden?
İçinde zehir taşıyan yılan misali ne ölür ne de, öldürmek istemez canı yanınca…
Sevgi bu konuşanı da susanı da darbelerine sokar atar seveni, sevileni…
Susmak lal olmuş dilin içteki çöküntüsüdür belki de…
Susmak sevgiyi göğsünde saklamaktır belki de…
Yırtılırcasına…
Şaşırırcasına…
Kendinden koparırcasına…
Bir ömre sığmayan hisleri taşırcasına…
Hasretin korunu beden ateşlerine atarcasına…
Kimsesizliği avuçlarına alarak, yalnızımsı hayata sokarcasına…
Ve
unutulmazlık mührünü bedene damgalarcasına, yüreği sıkıştırarak gümbürtürleştirircesine…
Kırılgan güçler belki de güçlerimizdi, birbirimize karşı duramayan…

Hayatımızın en önemli dönemleriydi çatışmalarımızın kürek çektiği anlar…
Sadece kendi gücümüzle, kendi acılarımıza yöneliyorduk… Olağan şeyleri birbirimize yasaklamış olmamızdı belki de acıya kapı açtığımız ilk anlar…
Affedilmeyecek olaylar artık hep dizlerimizin dibindeydi…
Belki de güçlerimizin denenmesiydi…
Hoşgörü ve yanılmalarımız bizi zorlar hâle sokarken tek şey, sevginin ölemeyeceğini düşünmemizdi…
Evet, tek başına sevgi ölemezdi ama birbirimizde yok edebilirdik belki de bu tek taraflı olurdu…

Her şey bir kapan gizliliğinde önümüzde duruyordu, riya affedilemezdi…
Suskunluk riyanın karşıtıydı belki de fark edemediğimiz… Belki de suçluluk hissiydi açıklayamadığımız kadarıyla…