Hâl Kalmadı Şiiri - Mutlu Alkan

Eridi avuçlarımda kar tanesi gibi
Bakışların soğudu gözlerimde
Ruhsuz cesedin son busesi gibi
Sözlerimde artık mecal kalmadı

Doğmadan, kalem kaderini yazar
Üzerimizden eksik olmaz ki nazar
Dünya dediğin iki kapılı bir pazar
Dizlerimde yürüyecek hâl kalmadı

Aşk şerbeti niyetine içtik aşk katranı
Yük üstüne yük biner, dener sabrını
Gülün hatırına çektik dikenin kahrını
Tutunacağım bir kuru dal kalmadı

Düşersen eğer olmaz hâlini bir soran
Cebinde de yoksa üç beş kuruş paran
Yağmur, çamur, kar, tipi ve de boran
Nefes bitti, gidebileceğim yol kalmadı

Döndüm durdum taşıyarak derdimi
Çizemedim aşk ile aramda haddimi
Sevdim diyerek kandırmışım kendimi
Mecnun oldum dolaşacak çöl kalmadı

Çağlayan su misali gibiydim, akardım
Suyunu bile çıkarırdım taşın, sıkardım
Alev vardı içimde, yanardım, yakardım
Söndüm, ocağımda ateş, kül kalmadı

Doğarken ağladık da geldik bir yasla
Dünyaya bağlandık sımsıkı bir hırsla
Takatim yok ama umut bitmez asla
Sanmayın dua edecek bir dil kalmadı
30.06.2021