Hâl Kâl Şiiri - Bekir Keskin

“ …sonunda herkes yalnız kalır. ”
Meşa Selimoviç

I/

Vet tûr

ziyan içindeyim
dahi -sin
hatta -yiz

ah Amur
rüyalarıma giren kadını al benden
vakt-i dem şimdi

mor yağmurların vâveylâsı süzülüyor pencereden
bir türkmen kızının kara gözlerinde düşüyorsun aklıma
sokak başlarını tutmuş Tâlût’un ordusu
zaman kanıyor
ve ben seni düşlüyorum kadın
anlıyor musun

üç vakte kadar demişti
allı ketum çingene
kuytularda boynu vurulası üçlerden ne kumarlar oynadım
ne saltanatlar kurdum

şu ara
şuarâ yasta
şuarâda şekvâ

II/

Vel asr

Ali’nin Ayşe’sini aradım satır aralarında
sonra şiirler savurdum meçhule
beyaz mintan giydim bu sebepten

bir hayal musallat oldu
mâsumâne bakışları tıpkı sen
görünce heyecanlandım biliyor musun
unutamamışlık buğusu sardı ciğerlerimi

tesâdüfle tevâfukun farkını idrak edememiş bedbaht gibiyim
metroda suskun düşler kuruyor
lanetli gülücükler dağıtıyorum
insanlar inanıyor bu saçmalığa

bir siyâhînin özgürlük ümidiydi gözlerin
g/özledim uzunca bir vakit seni
b/akmak gözlerine ölümdü
ve ben bu b/ölümde yittim
anlıyor musun

bir halttan anladığın yok
osiria güllerime mâtem düştü

ilâhî bir tokat aşkediliyor yüzüme
kendime geliyorum

ahlarını bana bırak
kebîrelerini de
seni ve asil güzelliğine katık gururunu A’raf’ta bekliyor olacağım

meyyit

...

? /
on-onbir/
ikibinoniki/
kiev