Hal Dilim Şiiri - Halil Gürkan

Gurubun kızılında kaybolurken gölgeler,
Aynaların ardına saklanır oldu zaman.
Ölüm endişesiyle can solurken gölgeler,
Zulmün karanlığında aklanır oldu zaman.
Sözlerim söz dinlemez, anlamaz sazım beni.

Fikirlerim sahipsiz, aklım sürgünde şimdi,
Her gece kör uykuda görürüm aynı düşü.
Afakanlar peş peşe gezer her günde şimdi,
Karabasandır sanki gecelerin dönüşü.
Sabahlara çıkaran dinmeyen sızım beni.

Gönül ufuklarıma erken çöker karanlık,
Sitemdir söylediği çatlayan dudakların.
Günü boğan geceyi titretirken karanlık,
Tutunamaz şebnemler üstünde yaprakların.
Zemheride üşüten kendi ayazım beni.

Umut ağır yaralı, hayaller kızıl kanda.
Kirpiklerimden sızan damla damla elemdir,
Öksüzlüğüm çaresiz, yaşadığım her anda,
Belli ki kaderimi yazan aynı kalemdir.
Ne yazık ki emir bu, terketmez yazım beni.

Yaşadığım son demi anlatırken hal dilim,
Sığınırım sessizce mazinin loşluğuna.
Katık edip neşeme derdimi dilim dilim,
Dalarım kaderimin aymaz sarhoşluğuna.
Kendime getiremez kendi avazım beni.