Hâl Dili Şiiri - Döndü Dülger

HÂL DİLİ..
İnsan yoldaki çakıl taşlarıyla konuşur mu demeyin?
Konuşur! Hemde kimsenin duymayacağı bir ses tonuyla konuşur.
Bazen sabahın köründe,
Bazen uykusuz gece nöbetlerinde,
Hemde saatlerce,
Hemde yarım bırakıldığı kadar konuşur.
İçine bastırdıklarını, unutmuş gibi yaptıklarını,
Meçhule uğurladıklarını,
Sancılarını, acılarını, yalnızlığını,
Yorulmadan, usanmadan, nefes almadan konuşur.
Hele ki yaşarken görünmez olduysa,
Sessizlikle müşterek bir yol tutturduysa,
Ellerini uzattığı her hamle boşluğa bırakıldıysa,
Koca bir hayatı kendi kendiyle konuşmakla tamamladıysa,
Dili yerine bakışlarıyla konuşur.
Sustuklarının yangınıyla,
Yutkunduklarının kahrıyla,
Yok saydığı bir hayatın yorgunluğuyla konuşur.
Kimsenin görmediği, bilmediği,
Hâl lisanıyla konuşur.
Dökmekten muaf tutulduğu duygularıyla,
Söylemekten hicap duyduğu haykırışlaryla,
Maziye gömdüğü gönül yangınlarıyla,
Sadece çakıl taşıyla değil,
Çiçekle,böcekle rüzgarın esntisiyle,
Ay ile, güneşle, geceyle gündüzle,
Yıldızları tek tek indirir karanlığına öyle konuşur.
Sustuğu, susturulduğu ne varsa
Vakit mevhumunu eze eze,
Yazını kışa çevire çevire,
Bulutlardan yağmuru, yapraklarına çiğ tanesini indire indire
Gönlünce konuşur.
Gün doğumunu, gün batımıyla takas ederek,
Kimsenin çözemediği bir seslenişle,
Bülbül olur dile gelir de konuşur,..
Döndü Dülger