Hal Dili Şiiri - Hüseyin Tüysüz

Hal dili var ki, anlatır beni,
Bazen suskun bir yürek gibi solmuş,
Bazen hırçın bir deniz gibi coşmuş,
Hal dili var ki, yaşatır bende seni.

Bir an olur duygu selindeyim,
Bir an olur aşkın yelindeyim,
Bir an olur özlem halindeyim,
Hal dili var ki, ağlatır için için beni.

Sabah akşam farklı farklı olurum,
Derd-i maişet için türlü yollar bulurum,
Tökezlesemde düşmem dimdik doğrulurum,
Hal dili var ki, insana yaptırır talimi.

İnsanı ısıran yanım hiç sevilmez,
İnciten takılmalarım hiç çekilmez,
İğneleyen şakalarıma kimse gelmez,
Hal dili var ki, uzak eder bana herkesi.

Özünde dimdik durmaktır yiğitlik,
Kimseyi satmazsın budur mertlik,
Fani dünyada hepimiz zaten hiçtik,
Hal dili var ki, sıfır sayar kendini.

Halden hale geçmek için geldik dünyaya
Halimizi unuttuk daldık gaflete, rüyaya
Çoluk-çocuk kendimizi saldık hülyaya
Hal dili var ki, insana unutturur halini.

Faili aynı fiille muameledir şeriat,
Hak yoldan şaşma, işte sana tarikat,
Hikmetine ram olmaktır hakikat,
Hal dili var ki, hatırlatır bana SEN'i.

Korkuyorum neticesi Cehennem seyyiatımdan,
Ümidim yok rahmet-i Rahman'sız hasenatımdan,
Her nefis korkup titremeli o günün hesabından
Hal dili var ki, yaşatır havf ve reca dengesini.

Teslim-i İbrahim gibi ateşlerle sınanmak,
Balıktaki Yunus gibi denizlere atılmak,
Kuyudaki Yusuf gibi üç beş pula satılmak,
Hal dili var ki, her biri Peygamberler çilesi.

Mart 2017, Ankara