Hâl Şiiri - Bünyamin Ali

Yıkıldım içerden bir ses kalk dedi
Yıkıldım derinden bir ses kalk dedi
Hergün bir zelzele hergün bir deprem
Ben yıkıldım o kalk dedi
Ben yıkıldıkça o ayakta idi.
Yıkıldım ses vermedi.
Kalktım ayaklandım
Gönül sana ne oldu
Ben düştükçe dili lal oldu.
Etme gönül, yapma gönül,
Kulağı sağır, gözü ama oldu.
Bırakma beni sensiz, bak yaklaştık.
Yıkıldım, kolu kanadı kırıldı.
Simdi dışarıdan seslenen,
Kime bağırırsın; kaç kapı kilitledi kendi üstüne,
Kaç kat yerin dibine girdi.
Ey gönül... neredesin bırakma beni.