Hâl Şiiri - Mustafa Sade

Yine mâtem meltemi esiyor ılık ılık
Nefesim körüklüyor yüreğimdeki koru,
Savurur bir meçhule beni mâlum ayrılık
Beynimdeki fırtına hepsi cevapsız soru;
Yürü desem kendime önümde yok ki alan
Arkama baksam hüsran ömrümden geri kalan;
Sanki koca şehirde virân olmuş beldeyim,
Bilinen bir âlemde bilinmez bir hâldeyim.

Yükümü çekenim yok, kim çekecek nazımı
Dört mevsimim kara kış görmedim hiç yazımı
Dünyada kahır çekmek alnımda bir yazı mı?
Bu hayat mektebinin ben miyim tek okuru?
Nedir ey zalim felek senden çektiğim ulan!
Neyi hayal ettiysem hepsini ettin talan;
Zülme meylettiğin an her zaman ben eldeyim
Kömürden mi bu yazı silinmez bir hâldeyim.

Gecenin kör vaktine ekerim umudumu
Ufkumdan ilmek ilmek sökerim umudumu
Kan çanağı gözümden dökerim umudumu
Doğduğum günden beri kalmadı gözüm kuru,
Beni ateşe atan ne filan, ne de falan
Kaderimdir bilirim beni hâllere salan;
Alevim gitse bile soğumayan küldeyim
Ağla gözüm hâlime, gülünmez bir hâldeyim.

Sırtımı dayadığım tekmesini atarken
Yüreğimdir dediğim, yüreğe dert katarken
Kardeş bile kardeşi üç kuruşa satarken
Bulanmış insanlığa nasıl bakayım duru;
Ne hâlimi soran var, ne de kapımı çalan
Menfaat pençesinde dostluklar olmuş yalan;
Param varsa gönülde, olmayınca dildeyim
Taşlaşmış duygularım delinmez bir hâldeyim.

15 EYLÜL 2011