anne yüreği karaya oturdu
beti benzi atmış kumlara yığıldı
oracıkta
ne bilsin sivri uçlu kayalar
ilk yardımdan
ölüme davetiye çıkardılar
imdat! İmdat!
fazladan bir canı olan
yok mu diye seslendi kuşlar
gök uğuldadı bulutlar titredi kanatlarını
açtılar
bir yığın ölü canlar sahile koştu
ellerini ovuşturdular
anne yüreği içindeki yavrusunu
gözyaşıyla yıkadı
al yazmasına kefenledi
karanın yüzü kaskatıydı
kuruyuverdi ağaçlar
örtecek saracak toprağı kalmamıştı
anne sıkılı yumruğunu cenaze gibi
bırakınca kumlara
avuçlarında
caninin elinden kurtardığı yavrusunun
bir tutam sarı saçını
dalgalar kapıverdi
anne peşinden...
o sırada iyi halden ve aftan
salıverilen cani yeni kurbanını arıyordu
lanet olsun!
sahilde kumlardan kale yapan
küçük bir çocuk
bütün bu ölü insancıkları
kağıt gibi yırtarak bir bir denize attı
haklı değil miydi ?
22/08/2020 yağmur...
Yükselen YağmurKayıt Tarihi : 22.8.2020 14:41:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çocukları ırzına geçtikten sonra hunharca öldüren canilerin ortada elini kolunu sallayarak gezmelerinin insanlığın öldüğünün göstergesi olduğunu anlatmaya çalıştım
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!