Hakkım Yok mu? Şiiri - Bünyamin Kosmaz

Huzurum kalmadı...
Bir an gelir, nefesim sığ, içim daralır,
Sanki görünmeyen bir el boğazıma sarılır.
Ne yaptıysam geçmez,
Her yıl bir öncekine zincirle bağlanır.

Bir zamanlar umut ederdi kalbim,
Her yeni gün bir kapı açar sanırdım.
Ama o kapılar hep kilitliydi,
Ya da ardında sessiz bir yalnızlık vardı.

Boğulma hissi gelir ya,
Sebepsiz sanırsın ama değil aslında;
İçimde bir ağırlık, sessiz bir hatıra,
Kalbim sıkışır, ruhum sarar kara.
Gözlerim dolar, sessizlikle konuşur zaman,
Yalnızlığım sarar, içimde büyür fırtınam.

Yıllarca denedim,
Değişmek, kurtulmak istedim.
Ama hayat bazen izin vermez,
Ne yöne baksam, aynı perde inmez.
Duvarlar susar, sokaklar tanıdık,
Yine ben kaldım, kırık ve yanık.

Yoruldum artık,
Her şeyi değiştirmek isterken,
Kendimden geçmişim fark etmeden.
Bir sabah aynaya baktım,
Tanımadım gözlerimdeki insanı derinden.

Mutlu olmaya hakkım yok mu benim?
Biraz huzur, biraz sessizlik,
Biraz “iyi ki yaşıyorum” diyebilmek...
Bu kadar mı zor Allah’ım?
Bu kadar mı uzak bana bir günün sevinci?

Ben sadece nefes almak istiyorum,
Kafamın içi sustuğunda,
Kalbim korkmadan attığında,
Bir an bile olsa huzur bulmak istiyorum.

İçimde bir gölge var,
Her mutluluk ışığında solan bir an;
Ne zaman gülersem, içimi hüzün sarar,
Fısıldar derinden: “Bu sevinç uzun kalmaz, inan.”

Belki de kaderim budur,
Bitmeyen bir çaba, ruhumda durur;
Gölgeler sarar içimi, sessizce ürperir,
Yine de ararım umut, karanlıkta gizlenir.

Ama yine de soruyorum her gece:
Yorgun da olsam, kırık da olsam,
Mutlu olmaya hakkım yok mu benim?