Hakkari Hatırası Kapısını Bilen Köpekler

EKMEK YEDİĞİ KAPIYI BİLEN KÖPEKLER
…

Bizim şubede bazı arkadaşlarımızın, hem vakit geçirmek için hem de bir hobi olarak besledikleri birkaç çeşit köpek bulunuyor. İlgilenen arkadaşlarımız yemek artıklarından vesaire ile karınlarını doyuruyor bazen tasmalarından tutup gezdiriyorlar. Bunların yanında Hakkari’ye ilk geldiğimde tanıştığım Süllü ve Güllü isimli sokak köpeklerini de yazmadan geçemeyeceğim. Onlar bizden önceki dönemden kalma iki sokak köpeği. Ve bunlara ait bir sürü yavrular. Ara sıra önlerine konulan yiyeceklerle karınlarını doyuruyorlar, bunun dışında hemen karşıdaki çöplükten ihtiyaçlarını gideriyorlar. Gece nöbet tutan arkadaşları da yalnız bırakmıyor, peşlerinden bir an olsun ayrılmıyorlardı. Nitekim benimde bizzat Süllü ve Güllü ile bir çok kez nöbet tutmuşluğum olmuştu.
Artık öyle bi hal olmuştu ki etrafımıza hep sokak köpekleri dolmuştu. Ta ki belediye ekiplerinin zehirleme çalışmasıyla hepsinin ölmesine kadar.
Evet… Artık o köpeklerin hiç biri yoktu. Zehirleme faciasından kurtulmuş birkaç yavru köpek çıkageldi bir süre sonra. Ekmek yedikleri kapıya sığınmışlardı tekrardan. Onlarda büyüdüler. Onlar da yavrulara karıştılar. Sonra onların yanına yine tanımadığımız başka sokak köpekleri de geldi. Bazen bizim verdiğimiz yiyecekleri yediler, bazen yine karşı çöplükten doyurdular karınlarını….
Bir gün…
Her zamanki gibi işime gitmek için bir arkadaşımla lojmandan çıktık. Hiç tanımadığımız bir köpek takıldı peşimize. Bu köpek bize hiç tanıdık gelmiyordu. Belli ki üniformamızdan bize yakınlık duymuş peşimizden gelmeye devam ediyordu. Kim bilir kaç arkadaşımın elinden ekmek yemişti. Sürekli arkamıza bakıyorduk acaba gelmeye devam ediyor mu diye. Evet. Arkamızdan geliyordu. O kadar duygulanmıştım ki… Bir köpeğin üniformamızı tanıdığını, ekmeğini yediği kapıya saygısını görünce… Bir de bunu Hakkari’de yaşayınca ağlamamak için kendimi zor tuttum.
Şubeye gelmemize az bir mesafe kala köpeğin peşimizden geldiğini gören bir grup çocuk ellerinde sopalarla kovalayarak bizden uzaklaştırdılar. Hakkari zihniyetinde yetiştirilmiş çocuk buna bile tahammül edemiyordu.
Keşke buranın halkı da ekmeğini yediği devlete saldırmasa, ekmeğini yediği kapıya bir köpek kadar sadık olabilselerdi.