- Hakkari Hatırası - Birinci Yılımın Ard ...

1 Temmuz 2011

Hakkari’ye geleli bu gün tam bir yıl oldu. Acısıyla, tatlısıyla, olaylarıyla, göz yaşartıcı gazlarıyla, taş yağmurlarıyla, tozuyla dumanıyla… Koca bir yılı geride bırakmış bulunuyorum.
Evet…
Patlatılan iki ses bombasının yankılarının sürdüğü 1 Temmuz bu gün. Akşam evimdeyken ardı ardına yankılanmıştı sesler. Artık alışkındık böyle seslere. Duyduğumuz zaman yaptığımız ilk iş; nereye atılmış ve arkadaşlarımızdan yaralı var mı sorusunun cevabını öğrenmeye çalışmaktı. Elhamdülillah. Her ne kadar bize yönelik olsa da yaralı yoktu. Bu gün dağıtılan bildiride, gece yapılan eylemlerin birinin cemaat evlerine diğerinin ise polisin oturduğunu tespit ettikleri bir eve karşı yapıldığını söylüyorlardı.Sebebini ise askeri operasyonlara bağlamışlardı.

Evet… Koca bir yıl. Dile kolay 365 gün. Tozlu havasını soluduğum, evden işe işten eve mekik dokuduğum tam 12 ay…

Girdiğimiz müdahalelerde aldığım taşlarla 4 defa hafif şekilde yaralandım bu bir yıl içinde. Ama bu iyi olanıydı. Ağır şekilde yaralanan arkadaşlarımız oldu. Kimisi bir zaman sonra dönebildi görevlerine. Kimisi henüz dönemediler. Şehitlik mertebesine ulaşan ağabeylerimiz oldu bu vatan uğruna. (2009 da hain pusuda şehit düşen Engin AÇIKGÖZ ağabeyimize, 2010 da şortlant kazasında şehit düşen Ali Osman SAĞLIK ağabeyimize ve tüm şehitlerimize Allah cc rahmet eylesin.)

15 Ağustosuyla 15 Şubatıyla 8 – 21 Martıyla 4 Nisanıyla…. Bir çok günü kendilerine bahane edip olay çıkarmaya, ülkeyi kaosa sürüklemeye, birlik ve beraberliği bozmaya çalışan zihniyetin içinde geçen bir yıl.

Eşimle her evden ayrılışımda helalleşerek, belki son defa gözlerinin içine bakıyorumdur düşüncesini dilimin ucunda ısırarak buğulu gözlerle işe koyulduğum, bana bir şey olursa geride gözü yaşlı bir eş bırakmanın hüznünü bütün hissiyatımla dolu dolu yaşadığım bir süreç bu zaman dilimi.

Sosyal hayatımızın evdeki televizyonumuz ve internetimiz, lojman içerisinde komşuya gelip gitmelerimiz, polis kantininden ihtiyaçlarımızı karşılamamız, lojman karşısında Hakkari’nin tek süpermarketinden yine ihtiyaçlarımızı karşılamamızın olduğu, çarşısına çıkmak durumunda kaldığımızda içimizde hep bir tedirginliğin olduğu bir yıl…

Sürekli bir havayi fişek patlaması. Mutfağımızın penceresinden bakınırım acaba lojmana mı atılıyor diye. Evet… Yine lojmanımıza atılıyor. Eşimle cam kenarında durmamaya özen gösterdiğimiz bir şehirde bir yıl. Hem, tembih ederdim eşime, olaylı günlerde ben yokken balkonda ve cam kenarında durma diye. Hep bir korku olur içinde işteyken. Olayların, taşlamaların, molotoflamaların içinde bir de eşini düşünürsün. Bir bakıma da işe yarıyor eşini düşünmen. Oysa o değil miydi bacağımdan yaralandığım gün beni birkaç kişiyi vurmaktan alı koyan? Bir olayda bacağıma gelen parke taşıyla yaralanmıştım. Ekibimiz müdahaleye devam ediyordu. Yere çökmüştüm. 7- 8 kişiydik. Karşımızda 100 civarı kişi. Sayımızın az olduğunu gördüklerinden geri püskürtemiyorduk.Nitekim takviye kuvvet gelmişti. Beni hastaneye götürecek olan zırhlı araca 100 metre mesafedeydim ve araca kadar zorda olsa yürümek zorundaydım. Benim topallayarak zor durumda yürüdüğümü gören bir grup kahkahalarla gülmüş ve ‘ biji serok apo’ sloganları atarak hala taş atmaya çalışıyorlardı. Bu çerçeve karşısında sinirlerime de hakim olamayaraktan silahımın namlusuna mermiyi sürüp üzerlerine doğru tutmuştum. Gözüm dönmüş, üzerlerine ateş edecektim. Bir an eşim geldi gözümün önüne. Zorda olsa kendime engel olaraktan geri çekilmiştim. İnsanı sinir krizlerine sokan, stresi bitmeyen bir şehirde koca bir yıl.

Burası Hakkari. Bayrağımızın dalgalandığı, - ilelebet de dalgalanacak olan, içinde kamu kurum ve kuruluşlarının olduğu, hastanesi okulları olan, her il gibi bir valisi olan, sıradan (!) bir şehir işte.

Ve daha neler neler… Dedim ya… Acısıyla tatlısıyla koca bir yıl işte. Hakkari de yaşamak, Hakkari de polis olmak… Anlatılmaz, Anlatamam…