Zulmün pençesinde, ezildim kaldım.
Taş bağladım yüreğime, bekledim.
Ağlamak yakışmaz bu yaştan sora,
İnanın ey dostlar, artık yoruldum.
Konuşma, düşünme, yazma diyorlar.
Sakın ha! düzeni bozma diyorlar.
Başım alıp kaçsam karlı dağlara,
Ona da takacak kulp buluyorlar.
İnancıma göre giyemiyorım,
Gönlümden geçeni diyemiyorum.
Devletin içinde devlet var imiş,
Benimki hangisi bilemiyorum.
O devlet kapısı, kapandı bize,
Artık hiç bir çare,yok derdimize,
Bİr taraf, kızlar da okusun derken,
Bir yanda hakimler vermiyor vize.
İnsanlık, hürriyet, adalet bu mu?
Tüm kara bulutlar, sarmış yurdumu.
Ben böyle inandım, sen öyle inan,
Neden daraltırlar benim ufkumu! ?
Yeni yeni dinler çıktı bak diyor.
Kimi lira, kimi dolar, mark diyor.
Beni, bana bırakmıyor bir türlü,
Cieğrim yanıyor içim Hakk diyor.
Gerçekten benmiyim huzuru bozan,
Kim, ne zaman, nerde kaldırmış kazan,
Doğruyu söylemek sana mı kaldı?
Ne garip dünya bu, böyle Dostozan.
20/11/2005-06-2008 K.Maraş
Kayıt Tarihi : 3.7.2008 00:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
2005 yılında yazdığım bu şiire,iki kıt'a soradan eklenmiştir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!