Hâkister Şiiri - Hilal Sönmez

âlemin kevninde en derin azâbı işlediniz bendime
doğmadan elleriniz neden örterdi güzleri yüzüme

buruşuk arkaik tanrılar mefruz dilimden hak ister
taşlaşmış fücûrum misli çaldığım ateşle hâkister
âhenîn prangalara vurulmuş onulmaz esâretinde
bir kafkas dağı’nda durur bir kıyâmet kilisesi’nde

yedlerinde balçıkla sıvanmış kutusu pandora’nın
mayhoş kokardı o an girdiğim sekerât agora’nın
taverna duvarlarına sizi anlattığım gün bitiminde
akdi bağlamıştım eynime melâmeti can havlinde

beni on dört durakta daha kaç kez düşürür sızım
medet kılmazsanız pusula tutmaz çoban yıldızım
‘yüzümü ara’ arzunuz üzre boyandığım kankırmızı
hangi öfke gâlip gelmiş ve çiviletmişti âzâlarımızı
hâlâ sabit kadem bulunduğum menzilin hâricinde
kapınızı çalacağım elbet namlı ölümlerin birisinde

nakış tutmaz âyâlarımla örülen dikenli tâcı izlerim
şimdi beyân olur al kaftanın yüküyle saklı gizlerim

omzumda mihnet susar şikâyet duymaz künyeden
yalnız alacalı mendile döker yaşını çehresi pâyeden
bir kendime yetmez kudretim gizlendiğim sâyeden
hâl böyleyken zulmü üstlenen yalnız bendim neden

noksan olsa katre kadar külünüz kefâreti seyrinde
bin can telef olsa da uğruna kâfi gelmez denginde

boz bulanık sesiniz paslanmış muştuları aklamaz
vâdettiğiniz ümran kasrına kanlar içinde varılmaz
siz her şeyin âlimi tanrı’m görün âkıbet geldiğinde
bu acunda dolu hâkisterden hümâ kuşu barınmaz

halk ettiğiniz âlemin cefâsı son bulur nihâyetinde
ve biz tanırız sıcağı kanımız ayazdan çekildiğinde