Ana fakir, baba fakir.
Fakir doğmuş, ondan hakir.
Nasıl diyebilsin şükür?
Bebeler aç uyumuyor.
Çektiği hep kahır, cefa.
Süremez hiç bir gün sefa.
Kime tutabilsin kafa?
Ankara’dan duyulmuyor.
Yaşı gelmiş çatmış kırka,
Çıkan olmamış hiç arka.
Sırtında hep aynı hırka.
(Lânet olsun böyle çarka)
Palavrayla doyulmuyor.
Derdini kimlere desin?
Kuru yavan ekmek yesin.
Kimse sormaz, ne hâldesin?
Fakir, adam sayılmıyor.
Kayıt Tarihi : 11.7.2006 15:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!